این آخر کاره، رسم روزگاره...

ناامیدی منتظر کارت دعوت نمی‌مونه

از لابه‌لای اشکات راهشو پیدا میکنه و سر می‌خوره وسط زندگیت

می‌پیچه لای فکرات، بین نوشته‌هات، توی حرفات، وسط کابوسات...

می‌ریزه تو نگاهت و کل قلبتو پر می‌کنه

وسط این همه اما، ۴ تا چیز هستن که جلوش وا می‌ستن

که نمیزارن افسردگی و ناامیدی پیروز این جنگ بشن

حضور مامان کنارم، لبخندای گرمش...

صدای مهربون ملیکا، محبت کردناش از پشت تلفن...

دوستام.

و تو...

لجباز شدم، می‌دونم!

بزار رو حساب آشفتگی این روزام...

+می‌ذاری همه‌ی عروسکاتو واسه‌ی ما :'

++این آهنگو بابا می‌زاشت واسم وقتی بچه بودم، منو یاد بابا میندازه.