بوووم!

نشسته تو زندگی خودش، از دور نگاه میکنه و به نظرش خیلی آسون میاد همه چی...

حرفامو میزنم! سرشو تکون میده و میگه: خیلی سختی کشیدی!

اینو یه جور ترحم انگیز بدی میگه! یه جوری میگه که من حس کنم همه ی تصمیمایی که گرفتم فقط به خاطر سختی هاییه که کشیدم و ریشه ی عقلانی نداره!

من اما، محکم میگم آره! خیلی سختی کشیدیم! همه مون!

ولی خودم میدونم که توی همه ی لحظه های سخت زندگیم، سخت فکر کردم تا بفهمم دقیقا از زندگیم چی میخوام!
تو نشستی اون جا، و برات خیلی آسونه گفتن این حرفا!
ولی من که تک تک دردایی که داریم ازشون حرف میزنیم تا عمق استخونم فرو رفته میفهمم از چی داریم حرف میزنیم!
پس لطفا شات آپ! :) و توی زندگی ما دخالت نکنین! چون اون موقعی که داشتیم درد میکشیدیم نبودین هیچ کدومتون!
+ترکیدم! (هر جور کسره فتحه بزارین درسته!)