یاد گرفتم باید حواسم بیشتر به آدمای اطرافم باشه.
درسته که مسیر پیشرفت همیشه هموار نیست، درسته که ما گاهی، باید دو دستی فرصت‌هامونو بچسبیم.
ولی مهم‌تر از اون، لبخند آدماییه که دوسشون داریم.
آسمون به زمین نمیاد اگه ۳ روز کار نکنیم و همه‌ی ذکر و فکرمون بشه آدم‌های دوست داشتنی زندگیمون.
یاد گرفتم زندگی، واینمیسته برامون. باید مراقب لحظه‌هام باشم.
۵ دقیقه بین کلاسام میبینمش، خوشحال میشم
انرژی میگیرم که کل روز و کل کلاسامو با حوصله سپری کنم
چیه این آدمی‌زاد...
صدای گنجشکا، هوای خوب و تمیز، درسای دوست داشتنی و یه دختر پرتلاش
دل‌خوشی‌ها زیادن :)
یااااا خداااا
الان رفتم پستای قدیمیمو خوندم!
چقد فاز ** ناله‌ی شدیدی داشته!
چجوری تحملم میکردین؟
پیر شدم فک کنم! الان کسی انقد از این پستا بزاره بلاکش میکنم :)))
چقد خوشحالم که بزرگ‌تر و خوشحال‌تر شدم :)))))
+ینی یه روز میشه که بگم یاااا خدااا! چقد خوشحال بودم چجوری تحملم میکردین؟ :)))
خوشحال ترین آدم دنیام در لحظه!
قوانین جدید رو خیلی دوست دارم.
به طرز خیلی منطقی‌ای نشستیم قوانینی نوشتیم که به شدت دوست داشتنی هستن و دوست دارم تا ابد بهشون پایبند باشم، بدون کوچکترین محدودیتی حس امنیت کامل دارم.
هم منطقیه، هم پایه‌ی دیوونه بازیا و بچگیامه، هم درک میکنه و هم صبورانه میشینه تا تناقضای فکریمو حل کنیم.
نباید قربونش رفت؟ :)
به پستای چرت و پرت من میگه مفهومی که دلم نشکنه :))))
نشسته تو زندگی خودش، از دور نگاه میکنه و به نظرش خیلی آسون میاد همه چی...
حرفامو میزنم! سرشو تکون میده و میگه: خیلی سختی کشیدی!
اینو یه جور ترحم انگیز بدی میگه! یه جوری میگه که من حس کنم همه ی تصمیمایی که گرفتم فقط به خاطر سختی هاییه که کشیدم و ریشه ی عقلانی نداره!
من اما، محکم میگم آره! خیلی سختی کشیدیم! همه مون!
