من...

یکى از اعضاى آدم هاى متفاوت از آدم هاى متفاوت... فقط همین...

من...

یکى از اعضاى آدم هاى متفاوت از آدم هاى متفاوت... فقط همین...


خب...؟ :)

میترسم...
مث یه بچه ی کوچولو که نمیدونه اطرافش داره چه اتفاقایی میفته...
دلش میخواد زود ساعت 9 شب بشه... باباش براش از توی رادیوش لالایی بزاره و آروم بخوابه...
لالا لالایی... لالا لالایی... لالا لالایی... لالا لالایی...
-.-


https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTWhp59PKvs62EQfXsR2o9kLnrG09GQEhPVRcKfdcgrBITW6b1B
+دلش گرفته...
++تاب بازی همیشه حس خوبی به من میداده... حس رهایی... :)

مثلن یه کره رو در نظر بگیر...
تو میری و میری و میری و میری و نمیرسی...
به چی؟ نمیدونی...
دیشب ساعت ها با منا حرف زدم.. شبیه یهخنگ واقعی! مثل قدیما... و به این نتیجه رسیدم که چقد دلم برای خنگ بازی های قدیم تنگ شده بود...
ما داریم هی بزرگ و بزرگ تر میشیم...
+کدوم کدوم شاپرک...؟ :)
نوشتنم نمیاد...
این حالت معلومن وقتی اتفاق میفته که  من یه جایی رو پابلیک میکنم...
تازه اینجا هنوز اونقد پابلیک نشده...
نه این که بخوام چیزیو سانسور کنم... ولی خب... شاید یک چیزی شبیه استرس جمع...! شاید هم حوصله ندارم... نمیدونم...!
به هر حال وقتی این جوری میشه نمیتونم بنویسم و این منو اذیت میکنه! نمیخوام اینجوری بشه!
میخوام همون ژنیک خوشحال و شاد و خندان پر حرف(!) باشم..
نوشتن من از توی drafts های جیمیلم شروع شد...
یه جایی که مطلقن مال خودم بود...
هیچ کس نبود... هیچ کس...
کم کم یه وبلاگ زدم که آدرسشو به هیچ کس ندادم... و توش نوشتم و نوشتم... حرفای دلمو... ایده های توی ذهنمو... فکرای پراکندمو... همه رو نوشتم...
تا این که ادرس اون وبلاگمم کم کم لو رفت... و یه روز یهو منفجرش کردم! و خیلی خوش گذشت! :D
یه وبلاگ دیگه زدم... این دفه اینو به چند نفری دادم... شاید دلم میخواست کم کم از استرس جمع کم کنم...
آروم آروم...
ولی... بعد از یه مدتی اونجا.. دیگه نوشتنم نیومد...
حالا هم اینجا... از همون اول خواستم که یه نشونی از من داشته باشه! وقتی کسی واردش میشه بدونه که مال منه! اسم مستعار خودمو روش گذاشتم!
از کسی پنهونش نکردم... اینم نتیجش! 3 تا پست داره وبلاگم و داره خاک میخوره!
این دفه میخوام بنویسم... حتی اگه شده چرت و پرت! :دی
+یه ایده ی دیگه هم هست که وقتی خوشحالم نوشتنم نمیاد و وقتی تنها یا دلگیرم نوشتنم میاد! ولی خب دوست ندارم این طوری باشه! دلم میخواد وقتی دفتر خاطراتمو ورق میزنم از همه ی روزای خوب و بدش یه چیزی ببینم... :)

http://ketabak.org/tarvij/sites/default/files/imagecache/nc_image/tarvij/article/139003/Child-writing.90.3.21.tarvij.jpg

پ.ن: رنگ قالبم عوض شد... اینم مث قبلی فوق العادس ;)
پ.ن2: شاید یهو قدم خیلی بزرگی باشه... ولی میخوام اینجا رو از این پابلیک تر کنم... :)

قالب جدیدم مبارک /D:\

واقعن خیلی دوسش دارم :) بهم آرامش خاصی میده... :)

قالبای خود بیان خیلی محدود بودن... از این جهت راضی نیستم از بیان... P:

و با تشکر فراوان از دوست عزیز... :) که بدون زحمات بی دریغ ایشان این کار ممکن نبود و این حرف ها... :))

از پیشنهادات و اننقادات شما هم استقبال میشه :) :دی


مثل قدم زدن از پارک وی تا پارک ملت...

مثل شعر های چارتار... عاشقانه تنهاست...

مثل نشستن روی چمن های جلوی سینما ملت...

مثل زینگر خوردن توی کی اف سی... مثل صورت سسی...

مثل بلند بلند خندیدن توی خیابون...

مثل تاب بازی...

مثل همیشه دیر رسیدن به پارک وی... موهای ژولیده پولیده... نفس نفس زنان...

مثل کوه نوردی تا ایستگاه 9 درکه...

مثل خیس شدن زیر بارون...

مثل پیراشکی... مثل نودل... مثل سوسیس و تخم مرغ ^.^

مثل 100 بار دور زدن توی پاساژ قائم... مثل تکه پرانی های صاحب مغازه...

مثل لاک آبی...

مثل تنهایی قدم زدن از خوابگاه تا دانشکده...

مثل دیوونه بازی های توی خوابگاه...

مثل خندیدن... مثل دو دلی... مثل گریه...

دلم برای یک شهر شلوغ تنگ شده...


//مثل ترانه ی آرشا: بخند میبینی بی تو... تهران منو میکشه...

قرار بود اینجا به حال خودش باشه...

یهو یادم اومد یه چکش بکنم ببینم چه خبره :)

دیدم 505 تا بازدید کننده داشته و 618 بار نمایش :دی

ذوق مرگ شدم :))

اولین پستو زدم به افتخار وبلاگ خالی خودم /:دی\